2016 թվականի հունիսի 22, ամենատարբեր պատճառներով ու հիմքերով բարոյազանցության ճիրաններում հեծող ժամանակակից Հայաստան... Այս անգամ խոսենք իշխանության և գործող բոլոր քաղաքական ուժերի բարոյազանցության մասին։
Գերմանական Բունդեսթագը Հայոց ցեղասպանությունից 101 տարի անց, գրեթե միաձայն, ճանաչեց հայերի ցեղասպանությունը և իր մեղսակցությունը հայերի հանդեպ իրագործված ցեղասպանության մեջ: Ինչո՞ւ այսօր և ինչո՞ւ այսքան միակամ:
«Դրական է, որ Վիեննայի հանդիպումից մեկ ամիս անց ռուսական կողմի նախաձեռնությամբ Սանկտ Պետերբուրգում կայացավ նախագահների հերթական հանդիպումը: Մենք դա դրական ենք գնահատում: ԱԳՆ արտահայտեց Ադրբեջանի պաշտոնական դիրքորոշումը և այդ դիրքորոշումը, բնականաբար, բաց է հասարակության համար»՝ հայտարարել է Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը:
Հունիսի 29-ին ՌԴ ԱԳ նախարար Սերգեյ Լավրովը և Ֆրանսիայի ԱԳ նախարար Ժան-Մարկ Էյրոն կքննարկեն Լեռնային Ղարաբաղի կոնֆլիկտի կարգավորման գործընթացը՝ հաղորդում է ՌԴ ԱԳՆ պաշտոնական ներկայացուցիչ Մարիա Զախարովան:
Ինչի՞ց սկսել: Այս քվեարկությունը փոխեց ամեն ինչ: Մի հարվածով ոչնչացվեց այն տնտեսական ու արտաքին քաղաքականությունը, որ մշակվում ու կենսագործվում էր համարյա կես դար:
Նրանց մենք չենք հասկանում, չենք գնահատում նրանց երկրափրկիչ ջանքերը, ավելին՝ հենց նրանց ենք համարում երկիրը ճարակած համաճարակի հարուցիչը։ Այսպես է, թե ոչ, դժվար է ասել, բայց պետք է ասել, չէ՞ որ խոսքը գերադասելի է լռությունից։
Այսօր Հայաստան եկավ Հռոմի պապը, նրա այցը մի քանի օրով հետին պլան է մղում երեկվա, այսօրվա ու վաղվա մյուս իրադարձությունները: Պոնտիֆիկոսը եկավ իբրև ուխտագնաց, ինչպես Նոյը, որ ջրհեղեղից հետո մի քանի աղավնի ուղարկեց, մինչև մեկը վերադարձավ ձիթենու մատղաշ տերևով:
ՈՒ քանի որ մեծ տիեզերքում չկա մի բան, որ դուրս լինի Աստծո կամքից, պապն առաջին քրիստոնեական երկիր է գալիս Աստծո կամքով ու հավուր պատշաճի պատրաստվածությամբ: Այցից առաջ Հայաստանին ու հային հղված պապի խոսքի մեջ էլ առավելաբար Աստծո ներկայությունն էր առաջնագծված, զի Խոսքն ի սկզբանե է ու Մարմին է առել` ընդհանրական ոգու մեջ պահելու ամենն ու ամենքին:
Մեր կարծիքով, առայժմ շուտ է գնահատականներ տալ և փորձել հետևություններ անել ժլատ տեղեկատվական հաղորդագրություններից, բայց կա այլ բանի անհրաժեշտություն. խորամուխ լինել, թե ինչպես էին, ըստ էության, ապշերոնցի մեր թշնամիները այս ամենին պատրաստվել:
Ռուսաստանը սկզբունքորեն չի կարող զիջել «Զանգեզուրի միջանցք» կոչեցյալը թուրքական աշխարհին ու գլոբալ արևմուտքին, քանի որ դրա հետ կապված գլոբալ ռիսկերը նույն կարգի են, ինչ ուկրաինական դեպքում, քանի որ այն ուղիղ ճանապարհ է բացում դեպի Կասպից ծովի ավազանն ու դեպի Միջին Ասիա՝ դրանից բխող բոլոր հետևանքներով...